فهرست مطالب فصل 3:
3-10- تهویه استخر
3-10-1- روش اول
3-10-2-روش دوم
3-10-3- روش سوم
3-10-4- کارکرد هواساز استخر
3-10- تهویه استخر
در طراحی تأسیسات مکانیکی استخرها، اولویت‌ها عبارتند از:
اول - کیفیت هوای استخر سرپوشیده؛
دوم – کنترل رطوبت و میزان میعان تولید شده؛
سوم – حفظ انرژی یا عوامل اقتصادی.
بازگشت به فهرست
برای تهویه استخرها چند روش وجود دارد:
3-10-1-روش اول:
استفاده از یک دستگاه هواساز پیشرفته با قابلیت استفاده مجدد از هوای برگشتی. تأمین هوای تازه، بازیافت انرژی، رطوبت‌گیری و مجهز به کویل گرمایش.
معمولاً دو شیوه‌ی اصلی برای تغذیه و برگشت هوا وجود دارد:
1- دریچه‌های ورود هوا در بالا؛
2- دریچه‌های برگشت هوا از پایین و برعکس
هر دو سیستم مزایای خاص خودشان را دارند و قابل استفاده هستند. در بسیاری از پروژه‌ها دریچه‌های ورودی هوا در پایین و دریچه‌های برگشت هوا در بالا است؛ زیرا هوای کلردار بالاتر از سطح آب قرار می‌گیرند که کیفیت هوا را کاهش می‌دهد.
خروج یا برگشت هوا از این سطح، هوای بدون کیفیت را رقیق می‌کند. درصورتی که دریچه‌های ورود و برگشت هوا در ارتفاع قرار بگیرند، باید توجه کرد که هوای ورودی بلافاصله با دریچه‌های برگشت، مکیده نشوند.
بازگشت به فهرست
3-10-2-روش دوم:
استفاده از یک دستگاه اگزاست فن برای تخلیه هوا و یک دستگاه فن کویل سقفی توکار با کویل 3 یا 4 ردیفه و در صورت نیاز، فشار بالا جهت تأمین هوای تازه.
در این روش که یک روش اقتصادی است و در بیشتر پروژه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد، از یک دستگاه فن‌کویل جهت تأمین هوای تازه و یک اگزاست فن جهت تخلیه هوای مرطوب استخر استفاده می‌کنند. از این روش تنها می‌توان در شهر‌هایی با آب و هوای معتدل استفاده کرد و در شهرهای شمالی و جنوبی ایران که آب و هوای مرطوب دارند، باید قبل از ورود هوای تازه به سالن استخر کار رطوبت‌گیری هم انجام شود.
بازگشت به فهرست
3-10-3- روش سوم:
استفاده از یک دستگاه رطوبت‌گیر و یک فن برای اگزاست و یک فن‌کویل کوچک برای هوای تازه.
به دلیل وجود دستگاه رطوبت‌گیر، حجم اگزاست فن و فن‌کویل کوچک‌تر خواهد شد و با دستگاه‌های رطوبت‌گیر برقی کنار استخر، می‌توان به‌صورت اتوماتیک رطوبت استخر را کنترل کرد. این دستگاه‌ها مخصوصاً برای شهرهای مرطوب که محدودیت ورود هوای مرطوب را دارند بسیار کاربردی است. این شیوه از فن‌کویل و اگزاست فن گران‌تر است؛ البته باید توجه داشت که کنترل رطوبت با تأمین هوای تازه دو مقوله مجزا هستند و نباید یکی فدای دیگری شود. یعنی اگر رطوبت‌گیر استفاده می‌کنیم تنها رطوبت سالن استخر را کنترل کرده‌ایم ولی هنوز موضوع هوای تازه را برآورده نکرده‌ایم که برای این موضوع باید به اندازه نیاز هوای تازه تأمین کنیم.
برای تهویه‌ی استخر، مقدار6 فوت مکعب در دقیقه در هر متر مربع از کل مساحت استخر و محیط اطراف آن یا مساحت خیس دور استخر قابل قبول است؛ به این معنی که بر حسب ارتفاع استخر، تقریباً بین 6 تا 8 بار تهویه هوا در ساعت مناسب می‌باشد اما این مقدار برای استخرهای تفریحی با سقف‌های کوتاه، باید به 10 برسد که البته طبق استاندارد ملی ایران 8 بار توصیه شده است. همیشه باید حداقل cfm 15 هوای تازه به ازای هر نفر در فضای باز موجود باشد و در این محاسبه باید تعداد شناگران، کارکنان و تماشاچیان محاسبه شود.
طبق استاندار اشری برای به‌دست آوردن حجم هوای مورد نیاز برای تهویه استخرها، مساحت محیط خیس یا همان A*B را بر عدد 2/5 لیتر بر ثانیه به ازای هر متر مربع ضرب می کنیم و عدد به دست آمده را با حاصل ضرب تعداد نفراتی که در محوطه A*C تجمع دارند (استفاده کننده یا تماشاگر ) در عدد 8 لیتر بر ثانیه (به ازای هر متر مربع) جمع می کنیم تا مجموع میزان هوای تهویه را به‌دست آوریم.
حداقل 30% هوای تازه در تمام انواع استخرها توصیه می شود اما برای استخرهای تفریحی، 35% مناسب‌تر است. در هرحال هوای استخر با تخلیه بیشتر هوا نسبت به ورود آن، باید در یک فشار منفی نگه داشته شود. این کار از انتقال رطوبت و سایر آلاینده‌های گازی به قسمت‌های دیگر ساختمان جلوگیری می‌کند. در سیستم‌هایی با هزینه‌ی اولیه‌ی کمتر، از 100% هوای بیرون استفاده می‌شود و دستگاه آن بر روی پشت بام نصب می‌شود. این نوع طراحی کارکرد انرژی خوبی ندارد؛ زیرا دستگاه در تمام مدت از 100% هوای بیرون استفاده می‌کند و هوای برگشتی ندارد.
برای کاهش رطوبت از هوای خارج استفاده می شود؛ بنابراین حجم زیادی از هوای تازه، برای تهویه مورد نیاز است. در بیشتر شرایط آب و هوایی دستگاه‌های تهویه مطبوع نیز مورد نیاز است. همچنین این دستگاه‌ها باید توانایی تأمین 100% هوای مورد نیاز را در زمان کلرزنی داشته باشند. در نهایت این دستگاه‌ها کیفیت هوای خوب، قیمت ارزان و هزینه‌های راهبری بالایی دارند.
کانال های تأمین هوا باید به گونه ای طراحی شوند که محیط برای شناگران سرد نشود؛ معمولاً سرعت هوا در سکوی استخرها باید زیر 25 فوت در دقیقه باشد. به منظور کاهش تبخیر آب باید از جریان مستقیم هوا به روی آب جلوگیری کرد که این امر موجب بهبود کیفیت هوای استخر می‌شود؛ زیرا هوای با کیفیت پایین را به سمت دریچه‌های برگشت می‌راند.
بارهای نهان زیاد، از ویژگی‌های استخرهای شناست که باید کنترل شوند تا زنگ‌زدگی و تقطیر در ساختمان به حداقل برسد. به این منظور می‌توان از هوای تازه با رطوبت مناسب استفاده کرد. در زمان‌هایی که رطوبت هوای بیرون زیاد است، ممکن است لازم باشد از گرمایش مجدد، برای کنترل رطوبت استفاده کرد. در برخی موارد از رطوبت‌گیرهای مکانیکی که دارای سیستم برگشت هوا می‌باشند، برای کنترل رطوبت استفاده می‌شود.
استخرهای مورد استفاده برای شنای آزاد، پذیرای تعداد زیادی از افراد است که فعالیت فیزیکی زیادی دارند؛ پس هوا باید در فضای استخر به گونه‌ای جریان پیدا کند که هیچگونه ناراحتی برای افراد داخل و خارج آب استخر به وجود نیاورد. سکوهای تماشاچیان باید دارای سیستم تأمین هوای مجزا باشد و هوای استخر تا حد امکان نباید برگشت داده شود یا از محل تماشاچیان تخلیه گردد؛ زیرا حاوی مقدار زیادی رطوبت است و بوی کلرآمین می‌دهد.
دیوار و کف گرم، آسایش حاضرین را افزایش می‌دهد. این عمل با استفاده از پرده‌ی هوای گرم در اطراف دیوارها و شیشه‌ها و استفاده از تشعشع و پانل‌های تشعشعی قابل انجام است.
رطوبت نسبی فضای استخر نباید کمتر از مقادیر توصیه شده باشد (55% تا 60%)؛ زیرا در اثر تبخیر سطحی، فردی که از استخر خارج می‌شود احساس سرما خواهد کرد و دیگر اینکه میزان تبخیر آب استخر افزایش می‌یابد و این مسأله سبب می‌شود تا نیاز بیشتری به گرم کردن آب استخر وجود داشته باشد، بنابراین ظرفیت تجهیزات گرمایش آب استخر افزایش می‌یابد.
رطوبت‌های بیشتر از میزان توصیه شده، خوردگی و مشکلات تقطیر و همچنین نارضایتی حاضرین را تشدید می‌کند. سرعت هوا در هیچ نقطه‌ای با ارتفاع 8 فوت بالاتر از کف استخر نباید از 25fpm تجاوز کند. در محل‌های استقرار تماشاچیان، سرعت هوا می‌تواند تا 50-40 FPM افزایش یابد مگر اینکه صندلی‌ها در جایی قرار داشته باشند که شناگران هم در آنجا حضور دارند.
بازگشت به فهرست
(پدیده استخر در ویدئو بالا توضیح می دهد که چرا استخرهای سرپوشیده به دستگاه تهویه نیاز دارند)
3-10-4- کارکرد هواساز مخصوص استخر
از استخر استفاده نمی‌شود (بدون رطوبت‌گیری)
در این حالت تنها کویل گرمایش فعال است و هوای تازه و اگزاست نداریم و دور فن در کمترین حالت طراحی است. مبدل بازیافت انرژی هم فعال نیست ورطوبت گیری انجام نمی‌شود.
از استخر استفاده نمی‌شود (با رطوبت‌گیری)
در این حالت، تنها کویل گرمایش، کمپرسور و کول رطوبت‌گیر فعال است. هوای تازه و اگزاست نداریم و دور فن در کمترین حالت طراحی است. مبدل بازیافت انرژی فعال.
از استخر استفاده می‌شود (حالت زمستانه)
در این حالت، تمامی تجهیزات درحال کار است و هوای تازه و اگزاست هم انجام می‌شود. رطوبت‌گیری و مبدل بازیافت و کویل گرمایش نیز فعال است.
از استخر استفاده می‌شود (تابستانه برای آب و هوای معتدل با رطوبت نسبی کم)
در این حالت 100% اگزاست و 100% هوا تازه است که تنها مبدل بازیافت انرژی کار می‌کند. در شهرهای مرطوب مانند شمال ایران یا شهرهای ساحلی باید رطوبت‌گیری از هوای بیرون هم انجام شود.
برای استخرهای خانگی در صورت تهیه دستگاه بازیافت انرژی با راندمان بالا مانند90% می‌توان به سادگی برای شرایط آب و هوایی معتدل بدون کویل گرمایشی استفاده کرد و در صورت استفاده از دستگاه با راندمان پایین مانند 50% باید از کویل حرارتی استفاده کرد.
بازگشت به فهرست
تهویه:
اتاق نگهداري گاز كلر بايد داراي يك هواكش تهويه به انضمام كانال انتقال هوا از كف اتاق باشد كه هـوا را به نقطه امني در خارج از محوطه تخليه نمايد. يك هواكش نيز بايد در نزديكي سقف تعبيه شـود. هـواكش تهويه بايد به ازاء هر يك دقيقه يكبار هواي اتاق را تعويض نمايد. همچنين بايد يك هواكش اضافي در محـل نگهداري سيلندرهاي گاز كلر كار گذاشته شود.
يادآوري - كليد هواكش بايد در محلي خارج از محل نگه داري سيلندرهاي گاز كلر نيـز كارگذاشـته شـود تـا در موقـع بـروز حادثه بتوان هواي محل نگه داري سيلندرها را بدون ورود به محوطه آن تخليه نمود.
برو به:
صفحه قبل
صفحه بعد
فصل بعد
فصل قبل